Een vervolg op mijn blog van twee dagen geleden.
Nog een aantal werken uit de collectie van De Pont.

Richard Long, Planet circle, 1991.



Richard Long, Planet circle, 1991.

Bernard Frize, Idoine, 2002.

Bernard Frize, Idoine, 2002

In 1975 bracht het Stedelijk Museum in Amsterdam de inmiddels befaamde tentoonstelling Fundamentele Schilderkunst. Deze term werd gebruikt voor die kunstenaars die zich xe2x80x98met de grondbeginselen van de schilderkunst bezighouden. Dat wil zeggen diegene, die zich op de meest sobere wijze beperken tot het anti-illusionistische schilderij waarin bovendien geen compositie-elementen zijn opgenomen.xe2x80x99
In de tentoonstelling waren onder meer de Grave-schilderijen van Gerhard Richter te zien. Er zijn sedertdien talrijke kunstenaars geweest die op xe2x80x98fundamentelexe2x80x99 wijze de schilderkunst hebben onderzocht en haar essenties van kleur, (opper)vlak en kwaststreek volledig hebben ontleend. Tovch heeft deze ultieme reductie de schilderkunst nooit in gevaar gebracht. Blijkbaar is het medium te sterk en biedt het te veel mogelijkheden. Kunstenaar Robert Morris zei ooit terecht dat xe2x80x98een simpele vorm niet noodzakelijkerwijs samenvalt met een simpele ervaringxe2x80x99.
Ook Bernard Frize hanteert eenvoudige uitgangspunten bij het maken van zijn schilderijen. Vooraf bepaalt hij techniek en materiaal, waarna de verrassingen van het resultaat voortvloeien uit de gedragingen van verf en kleur. Door het stollen, vervloeien of druipen ontstaan grillige en kleurrijke patronen waarin de beweging van de kwast goed te volgen is. Hoewel het werk van Frize vanwege de heldere werkwijze wel in verband is gebracht met de Fundamentele Schilderkunst, onderscheidt het zich daarvan door het uitbundig kleurgebruik. Ook is er duidelijk sprake van compositie en soms zelfs van een zeker illusionisme doordat de verfbanen een bijna landschappelijk effect oproepen.

Bernard Frize, Idoine, 2002 (detail).

Sigmar Polke, Hermes Trismegistos I-IV, 1995.

Sigmar Polke, Hermes Trismegistos I-IV, 1995

Deze schilderijen zijn representatief voor Polkexe2x80x99s opmerkelijke schilderkunstige inventiviteit, zijn plezier in experimenteren en het vrijmoedig gebruik van bestaand beeldmateriaal. De cyclus ontleent zijn yiyel aan Hermes Trimegistos, de mythische figuur die als de grondlegger van de alchemie en de uitvinder van de hixc3xabrogliefen wordt beschouwd. De afbeelding die Polke heeft gebruikt is die van een vloermozaxc3xafek in de Dom van Siena, waarop te zien is hoe Hermes het schrift en de Rechtsleer aan de Arabieren ten geschenke geeft. Op het kleinste doek is de afbeelding in zijn geheel weergegeven; op de drie grote zijn verschillende fragmenten uitvergroot. Het gebruikte doek is doorzichtig en de spielatten zijn duidelijk te zien. Deze drager is aan beide zijden beschilderd, waardoor een complexe gelaagdheid in het beeld ontstaat. De afbeelding is op de voorkant aangebracht. De hiervoor gebruikte rasterpunten spelen een grote rol in Polkexe2x80x99s werk sinds de jaren zestig, toen hij samen met Gerhard Richter aan de wieg stond van het Kapitalistisches Realismus, de ironische tegenvoeter van het sociaal-realisme die de geschiedenis is ingegaan als Duitse Pop.