Je kunt wel een gat in de vloer maken zoals in deel III beschreven
en getoond wordt,
maar het werk van Kate Terry
geeft je een fysieke beleving van de ruimtes
zoals je die bijna nooit meemaakt.
Ik zag het werk in de avond, in kunstlicht.
De muren van het museum zijn wit.
De dunne draden die vanaf de deuropening door een volgende deuropening
een beetje diagonaal door de ruimte gaan,
geven soms hun kleur goed weer maar soms zijn de draden
bijna niet te zien.
Je evenwicht raakt in de war.
Ik loop er toch niet tegenaan?
Kan ik hier doorlopen?
Het gevoel is vergelijkbaar met het lopen langs een richel,
boven een afgrond.







Helaas tonen mijn foto’s niet de verschillende kleuren.

Het begeleidend schrijven zegt:

Kate Terry heeft een voorliefde voor het minimalisme. Zij heeft een week lang als een monnik in onze ruimte gewerkt aan een webachtige sculptuur die zij alleen uit naaigaren heeft opgebouwd. Hoewel het werk dus enkel uit ‘lijnen’ bestaat, is het een spectaculaire ruimtelijke ingreep die de perceptie van object en ruimte beinvloedt.