Kunst.
Kunst moet voor mij altijd op een bepaalde manier ook mooi zijn.
Soms is het prima als er een duidelijke boodschap in zit.
Maar dat hoeft niet.
Soms kan ik het gevoel hebben dat ik er niets van snap.
Maar als er dan toch een bepaalde ‘mooiheid’ in zit vind ik het prima.
Soms is er sprake van een duidelijke boodschap maar is het gewoon lelijk.
Dan hoeft het voor mij niet.

Dat maakt het wel moeilijk.
Want wat is mooi, wat is lelijk.
Ik weet het niet.

Aanleiding is een stapel briefkaarten die ik vorige week meenam
bij Lokaal01 in Breda.
De tentoonstelling die ik bezocht werd gehouden in het kader van Breda Photo 2008.
Er was een rek met gratis briefkaarten. Daar kijk ik altijd naar.
Er stond een pakketje in met briefkaarten van foto’s gemaakt door
Madeleine Heijmans ter gelegenheid van 25 jaar Lokaal01.




Nick Hullegie, Wild vlees wil wild leven, 2005.


Op zich een vreemd werk.
Een soort tuinslang die in lussen gelegd is.
Vervolgens is de lus volgestort met cement.
althans zo komt het bij mij over.
Waar dit over gaat is mij totaal onbekend.
Toch heeft het een bepaalde ‘mooiheid’.

Joris Ghekiere, Inversies, 2005.


Waar dit over gaat?
Geen flauw idee.
Hier speelt de fotograaf een grote rol vermoed ik.
Want je kijkt bij deze afbeeldingen door het oog van de fotograaf
naar het werk.
Ik ben niet meer in staat om rond het werk heen te lopen.
Het vast te pakken.
De omgeving te bekijken.
Toch, ik vind dit mooi.

Stan Klamer, Luisterpost, 2002.


Weer de fotograaf die een enorme impact heeft.
Zou ik het in het echt ook mooi gevonden hebben.
Misschien is het in het echt 15 centimeter groot.
De suggestie wordt bij mij gewekt dat de voorwerpen levensgroot zijn.

Ward Shelley, Mode d’emploi 2, 2004.


De namen die hier achter de namen van de kunstenaars staan,
zijn volgens mij de namen van de tentoonstellingen.
Niet van de werken.
Dit is het meest bijzondere ‘mooie werk’.
Eerlijk gezegd weet ik niet eens of dit een werk is.
Misschien is dit alleen maar een interessant interieur
waarbinnen werken hangen.
Toch heeft het iets ‘moois’

Keiko Sato, Mode d’emploi5, Achterland en Achterdocht, 2004.


Dit is dus lelijk.
Althans dat vind ik.
Misschien heeft het een hele mooie boodschap.
Mij ontgaat hij helemaal.
Maar ik vind er niets aan.
Waar komt dat nou door.
Zouden er mensen zijn die hierin wel schoonheid kunnen ontdekken ?
Op zijn/haar web site vond ik het volgende:

Keiko Sato shows the relations of calm reserve and sudden violence
not only with the materials of the arte povera
but also makes those ambivalent moments being realized in space.

Sterkte er mee!