Het Zonnelied (Italiaans: Cantico del Frate Sole)

Wees geloofd, mijn Heer met al Uw schepselen
vooral door broeder zon,
die de dag brengt en ons beschijnt;
schoon is hij :en stralend in grote luister:
van U, Allerhoogste, ons een gelijkenis.





Franciscus schreef dit gebed aan het einde van zijn leven
vermoedelijk in de lente van het jaar 1225,
toen hij zwaar ziek lag in San Damiano
en de pijnlijke tekenen van stigmata vertoonde.
Het Zonnelied bezingt de schepping in termen van broeder en zuster.
Opmerkelijk is dat hij in het loflied niet alleen de mooie aspecten
van de schepping weergeeft,
maar ook ziekte en zelfs dood een plaats
in het leven van de christen weet te geven.