The Dreamers (De dromers).
Een film van Bernardo Bertolucci.

Voor het verhaal moet je de film zelf zien maar ik vertel al wel
dat het een film is voor liefhebbers van het medium film.
In de film zitten heel veel verwijzingen naar klassieke films.
Sommige scenes zijn helemaal nagespeeld terwijl ze toch passen
in het scenario van de film.
Het is dus niet ontspannen naar de film kijken.
Er moet gewerkt worden.

Zo zitten er verwijzingen in de film naar Top Hat,
A bout de souffle, Scarface, Queen Christina enz.

Alle films worden genoemd in de aftiteling dus het is uit te zoeken.

De film gaat over de vraag of je je in je leven moet laten leiden
door je gevoel of door je verstand.
Betrek daar dan mei 1968 en Parijs bij, communisme en fascisme
en Bertolucci begeeft zich weer op glad ijs.

In zijn grote publieksfilms (The Last Emperor, JFK in mindere mate)
houdt hij zich in.
In zijn meer ‘persoonlijke’ films giert zijn visie wel eens door
de iets te korte bocht (La Luna, The Sheltering Sky, The Dreamers).
Maar die films zijn wel beter gemaakt.

In The Dreamers ‘speelt’ Betrolucci weer met spiegels.
Het is zo ongeveer zijn handelsmerk.
De scene in bad. De drie mensen in bad zijn te zien
in een totaalopname maar ook zie je hun beeld
in de spiegel die tegen de muur hangt.
Precies zoals de draaideur en spiegelkunsten in het begin
van de Sheltering Sky.
Prachtig.

Prachtige muziek die past bij het onderwerp !

En oh ja, de aftiteling loopt precies andersom
dan je gewoon bent bij een film.