Een briljant schrijver en geschiedkundige is Sebastian Haffner.
Duitser, op tijd gevlucht voor Hitler, een man met vooruitziende blik.



Je hebt geschiedschrijvers die droog jaartallen en gebeurtenissen opsommen.
Zo schrijft Haffner niet.
Hij is zeer belezen, heeft met mensen, tijdgenoten, gesproken,
maar toont dat niet breeduit in zijn werk.
Dit boek, een ‘historische schets’, is slechts 184 pagina’s.
Kleine pagina’s, met grote letters.
Maar dat telt niet.
Haffner heeft een theorie, een visie, een analyse.
Die wordt haarscherp en overtuigend weggezet.
Het woord ‘schets’ vind ik dan ook niet correct.
Een schets is een ontwerp, een eerste poging, grote lijnen,
nog niet precies, niet af.
Dat kun je van het werk van Haffner niet zeggen.
Het is messcherp, het slaat de spijker precies op de kop.
Er staaat geen woord teveel.
Er zijn waarschijnlijk nog honderden anecdotes te vertellen.
Haffner heeft ze allemaal gelezen of gehoord.
Maar als ze niet nodig zijn om de analyse te ondersteunen,
kun je ze net zo goed weglaten.
Dat maakt zijn werk erg goed leesbaar, ook als het over onderwerpen gaat
die misschien wat minder voor de hand liggen.
Ik lees op dit moment zijn boek ‘Pruisen: deugden en ondeugden
van een miskende staat’.
Daarover binnenkort meer.

‘Churchill’ is een aanrader!