Gisteravond was het weer zover.
Op 3 maart was de Matthxc3xa4us Passion weer te bewonderen
in de Grote Kerk te Breda.
Ik vind dat altijd weer een belevenis.
Een live uitvoering van een muziekstuk voegt een dynamiek aan
een stuk toe die je mist als je naar een cd luistert.
En dat heeft niets te maken met de techniek waarmee de opname
is gemaakt maar dat heeft te maken dat je in zo’n uitvoering
een aantal zintuigelijke ervaringen tegelijk op elkaar kunt
laten inwerken waarvan een deel bij het beluisteren van een cd
eenvoudigweg niet meedoet.
Je ziet de zangers, de koren, de dirigent en de muzikanten niet op cd.
Je kunt die beelden, die jij registreert, niet combineren met het geluid
dat je op dat moment hoort.



Daarmee is gelijk gezegd dat de ervaring veel individueler wordt.
Zo vond ik het stuk veel sneller gespeeld dan vorige jaren.
Ik vond de wisseling van positie van de zangers rommelig.
Daar is vast goed over nagedacht, het zal de symetrie van het stuk
vast ten goede komen, maar een krakend podium en ‘klossende’
zangers helpen daar niet bij.
De recentie in BN/De Stem was veel positiever dan ik ben over de uitvoering.
Toch heb ik genoten.
Een prachtige kerk, mooie muziek, mooie koorzang, redelijke solo’s.




Ondanks het feit dat van der Heyden vaak tekort schoot qua volume,
zong zij het stuk dat me het meest ontroerde die avond:

58 Arie

Aus liebe will mein Heiland sterben.
Von einer Sxc3xbcnde weiss er nichts
Dass das ewige Verderben
Und die Strafe des Gerichts
Nicht auf meiner Seele bliebe.

(Sopraan, fluit hobo’s da caccia)

Bij de opname die Ton Koopmans een paar jaar geleden maakte,
klonk dat stuk als volgt
(toch weer heel anders dan gisteravond maar ook mooi!)