Inderdaad, ik ga toch maar.
Ik dacht dit concert is vast al lang uitverkocht.
Zo kort tegen carnaval aan is een hele avond staan geen pretje.
Maar doot advies van verschillende mensen
heb ik me toch maar laten overhalen.
Vanavond is het dan zover.

Een poplegende die in Breda optreedt!



Wikipedia:

John Cale (Garnant, Wales, 9 maart 1942)
is een Brits muzikant, songschrijver en producer.
Zijn werk valt grotendeels onder de noemer (alternatieve) rock,
hoewel hij een klassieke vorming genoot.
Hij was een van de leden van The Velvet Underground eind jaren xe2x80x9960.


Jeugd en klassieke vooropleiding
Cale werd in 1942 geboren in Garnant, een industriestadje in Wales.
Hij studeerde piano en altviool vanaf zijn zevende.
Met een duw in de rug van componist Aaron Copland
kreeg hij een beurs om compositie te studeren,
in een zomercursus in Massachusetts.
Daar ontmoette Cale Yannis Xenakis en Morton Feldman.
In 1963 stak Cale door naar New York.
Daar ontmoette hij de Amerikaanse componist La Monte Young,
die erg experimentele muziek bracht (The Dream Syndicate).
Cale kwam aanvankelijk op afstand, en later sporadisch ook persoonlijk,
in contact met componist John Cage
die op hem onuitwisbare indruk maakte door de vernieuwing
die hij in zijn muziek legde.
Ook in deze periode vond een legendarische uitvoering plaats
van het stuk Vexations van Eric Satie.
Volgens de partituur diende het pianostukje 840 maal
na elkaar gespeeld te worden.


The Velvet Underground
Toen Cale in 1965 Lou Reed ontmoette,
konden de verschillen nauwelijks groter zijn.
Cale een Europese experimentele klassieke muzikant en Reed,
songwriter bij een platenfirma, een Amerikaan met simpele rock
en ruige vertellende teksten.
Het recept voor een van de meest invloedrijke rockgroepen was geschreven,
The Velvet Underground, met verder gitarist Sterling Morrison
en drumster Maureen “Moe” Tucker.
John Cale speelde er basgitaar, viool, piano en orgel.
The Velvet kende een korte, maar krachtige carrixc3xa8re.
Pop-Art kunstenaar Andy Warhol lijfde de groep in als huisorkest
bij The Factory, een kunstenaarscollectief annex gebouw,
plaatste ook fotomodel Nico voor de microfoon
en nam de groep op tournee.
Deze periode was erg intensief voor alle leden en dit op alle vlakken.
De spanningen tussen de egoxe2x80x99s van Cale en Reed liepen te hoog op,
en Cale verliet de Velvet Underground in 1968 na amper twee platen,
The Velvet Underground & Nico, met de beroemde hoes van Andy Warhol
met de banaan en White light/White heat.
Na het vertrek van Cale was het geluid van de Velvets
niet meer hetzelfde en zijn invloed op de twee albums
die de rockgeschiedenis veranderden werd duidelijk:
minimalisme (aanhoudende monotone altviool zoals in Heroin),
spanning tot zelfs dreiging en vernieuwing.
Cale zelf benadrukte steeds dat The Velvet Underground
gedurende een korte periode een echte groep was
en dus de rol van Tucker en Morrison steeds werden onderschat.
Tussen Cale en Reed zou het nooit meer echt goed komen.
In interviews gooien ze jaren later nog steeds naar elkaar met modder.


Solocarrixc3xa8re
In zijn eerste solowerk leerde Cale het vak van frontman.
Het album Paris 1919 uit 1973 wordt als een eerste hoogtepunt
uit zijn oeuvre beschouwd.
Het is een mengeling van orkest en pop in een erg ingetogen en elegante stijl:
een complete stijlbreuk met zijn Velvet verleden.
Hierna volgen de zogenaamde Island-years,
waarin Cale in Engeland met een min of meer vaste band (met Chris Spedding)
drie erg sterke duistere rockplaten afleverde:
Fear, Slow dazzle en Helen of Troy.
Een serie grote namen werkte met hem in deze periode:
Phil Manzanera, Robert Wyatt, Mike Oldfield, Chris Thomas, Phil Collins.
Nummers zoals Fear is a manxe2x80x99s best friend, Guts and Pablo Picasso
typeren deze periode van midden de jaren zeventig,
waar veel werk uit improvisatie in de studio ontstond.
In de loop van de jaren zeventig producete Cale ook debuutplaten
van Patti Smith, The Stooges and Jonathan Richman and his Modern Lovers.
Met de persoonlijke problemen eind de jaren zeventig
volgt ook artistieke instabiliteit.
Tot begin de jaren tachtig, Cale opnieuw sterk werk neerzette
met het trio Honi Soit (rauwe rock met de bijna-hit Dead or Alive),
het in wanhoop badende en
muzikaal gedeconstrueerde Music for a New Society
(met de nieuwe versie van het nummer Close Watch) en Caribbean Sunset.
In deze periode tourde Cale opnieuw met een vaste band
wat werd vastgelegd en afgesloten in het gedeeltelijk live album Comes Alive.

In 1989 kwam Cale weer met “something completely different”:
op het album Words for the dying brengt Cale The Falkland Suite,
een vertaling van gedichten van Dylan Thomas naar muziek
begeleid door piano, orkest, kinderkoor en enkele stoorzenders
zoals een pedal steel gitar.

Prachtig werk! naar mijn mening (Paverpolleke)

Eind jaren tachtig, begin jaren negentig trad Cale regelmatig solo op,
en begeleidde zichzelf op piano en gitaar.
Hij bracht heel wat filmmuziek uit en zette enkele samenwerkingen op
met Brian Eno, Wrong Way Up en met Bob Neuwirth, Last Day on Earth.
In 1990 was er een korte samenwerking met Lou Reed
naar aanleiding van het overlijden
van gemeenschappelijke goeroe Andy Warhol, Songs for Drella.
Nadien volgde zelfs een heuse Velvet rexc3xbcnie,
maar voor nieuw werk of een Amerikaanse tour aan de orde kwamen
zat het er tussen Cale en Reed alweer op.
Recent schijnt Cale een nieuwe adem gevonden te hebben
met nieuw werk bij EMI: een EP 5 Tracks en HoboSapiens uit 2003
en blackAcetate (EMI) October 2005.
Opnieuw wordt er met een band getourd en zijn de kritieken erg lovend.
Cale werd in 2000 in Antwerpen met een Eredoctoraat beloond
omwille van xe2x80x9czijn invloedrijk en grensverleggend werk in de eigentijdse muziek,
de ballet- en filmmuziek en om zijn eminente bijdragen
tot de ontwikkeling van de hedendaagse kunstxe2x80x9d.


In BN/De Stem van afgelopen zaterdag stond:

De demonen van John Cale zijn tevreden
door Rob Musters


Zaterdag 10 februari 2007 – PARIJS
John Cale (64) tourt de laatste jaren of zijn leven ervan afhangt.
Dat blijkt volgens de zanger ook echt zo te zijn.
xe2x80x9eAls ik niet meer optreed, ga ik doodxe2x80x9c,
aldus de rockster afgelopen woensdag, vlak voor de aanvang
van een concert in zaal Trabendo in Parijs.



Ik kan mijn gedrag voor tachtig procent verklaren,
maar juist die overige twintig zijn interessant.
Sinds 2004 gaat Cale (met Lou Reed oprichter van de legendarische band
The Velvet Underground) jaarlijks een paar maanden on the road.
Nu is hij op pad om zijn nieuwe live-cd/dvd te promoten.
Speciaal voor het optreden in Breda wordt de release
een dag vervroegd naar 15 februari.

Hoewel de rockster een vooruitstrevend imago heeft,
arriveert hij drie uur te laat voor de soundcheck,
waardoor het geplande interview flink moet worden ingekrompen.
Cale oogt vermoeid.
Gekleed in een breed uitwaaierend hagelwit overhemd
met streepjesstropdas zakt hij achterover in een mini-kleedkamer.
Zijn hoofd is ondergedompeld in de schminck en in zijn zorgvuldig
door de war gemaakte kapsel zitten rode vlekken.
De man blijft onvoorspelbaar.

Cale: xe2x80x9eDat
zat er altijd al in.
Bij mijn eerste buitenlandse tournee in Nederland in 1958
speelde ik als zestienjarige viool in het Welsh Youth Orchestra.
Uitgerekend bij een doodstille speech, stootte ik een glas champagne om,
dat op de vloer uit elkaar spatte.
Dat heb ik altijd gehad. Kan er niets aan doen.
Ik kan mijn gedrag voor tachtig procent verklaren,
maar juist die overige twintig zijn interessant.xe2x80x9c

xe2x80x9eAndy (Warhol, manager van The Velvet Undeground. Red) stimuleerde
dat altijd. Hou het spannend, vibrerend.
Hij had het altijd meteen door als The Velvets op routine speelden.
xe2x80x98Ga gewoon tijdens het concert repeterenxe2x80x99, zei hij dan.
En hij had gelijk. Zo wil ik musiceren. Intuxc3xaftief en op het randje.
Ik weet nooit waar mijn ideexc3xabn op zoxe2x80x99n moment vandaan komen,
maar er komt altijd iets goeds uit, iets beters dan de clichxc3xa9matige aanpak.
Ik heb geen idee waar mijn fascinatie voor iets uit voortkomt.
Zo ben ik de laatste tijd helemaal geobsedeerd door hiphop.xe2x80x9c

Op zijn laatste cd, Black Acetate uit 2005, is dat te horen
aan de funky beats die de experimentele rock ondersteunen.
Cale: xe2x80x9eIn de hiphop gebeurt het.
Al die mannen die uit NWA komen, zoals Dr. Dre, maar ook Snoop Dogg
en Pharrel Williams, hebben zxc3xb3 veel verbeeldingskracht.
Dat is onvoorstelbaar.
In die hoek wordt muzikaal vooruitgang geboekt.
Ik baal er alleen van, dat zij al die goede ideexc3xabn hebben en ik niet.xe2x80x9c

Bij het concert in Parijs maakt Cale slechts spaarzaam gebruik
van zijn nieuwe inzichten.
In feite geeft The Circus Live Tour een dwarsdoorsnede van zijn carrixc3xa8re
met mininal, rock, ballads, experimenten en punk.
De hele bups komt voorbij.
Van subtiel vioolspel in Venus in Furs tot nihilistische punk in Pablo Picasso
en van de prachtig gezongen ballad You Know More Than I Know
tot het ontsporende Heartbreak Hotel, compleet met Elvis-sample.

De donkere stem van Cale zit nog boordevol wanhoop en verlangen,
helaas is de rocklegende niet altijd even toonvast.

Cale: xe2x80x9eDe band gaat tot het gaatje.
We spelen nooit twee keer hetzelfde. We nemen dus risicoxe2x80x99s
en hebben daar enorme lol in.
Als je je angsten en onzekerheden op het podium gewoon hun gang laat gaan,
word je steeds moediger. Mijn demonen zijn best tevreden over mij.xe2x80x9c

Dat Cale binnenkort, op 9 maart, de pensioengerechtigde leeftjd bereikt,
doet hem niets. xe2x80x9eIk ben verbaasd dat ik 65 word.
Nooit bij stil gestaan. Het doet me eigenlijk niks.
We zijn gewoon on the road; Ik speel dan in Wenen.
Ik krijg nog wel altijd een verjaardagskaart van dochter Eden, maar that’s it.xe2x80x9c